Focusing … Medytacja … Świadomość przez ruch.

Okruchy uważności … mądrość rodzi się ze słuchania wszystkich poziomów swojej wiedzy – zmysłów, uczuć, intuicji, myślenia i tego, co „większe niż ja” – nasze otoczenie – konkretne jak środowisko i ulotne jak sfera duchowa, Dzięki takiemu głębokiemu wsłuchaniu się w siebie możemy odważyć się na najważniejszy krok dla nas, ludzi – przejścia od działania ze strachu do miłości, tak, by to ona, a nie lęki kierowały naszym życiem … więc zbieramy okruchy świadomości, łapiemy ulotne momenty, kiedy czuliśmy, że nagle jest tylko miłość …  doceniając  i uznając też  rolę strachu jako systemu ostrzegawczego, a jednocześnie starając się nie ulegać mu, jako sposobowi na spotkanie ze światem. Bycie, które emanuje ciepłem, jasnością, życzliwością i troską, w połączeniu  z odwagą i siłą, staje się wtedy wielkim darem dla nas , naszych dzieci … i dzieci naszych dzieci … wszystkie nasze „wymiary”  – ciało, serce, umysł i świadomość są równie ważne w tej drodze. Nie ma więc jedynej słusznej drogi … są tylko Twoje własne ślady … i jeśli jesteś tutaj … to znaczy że już wiesz, że jesteś w drodze  … coś cię zaciekawiło … przywiodło cię poszukiwanie i tęsknota za byciem … zwykłe „bycie” … brzmi prosto … i nie jest łatwe … pewnie wszyscy w jakiś sposób chcemy być bardziej uważni i bardziej świadomi … tęsknimy na tym … i jakoś też obawiamy się, że to zadanie ponad miarę i ponad siły kogoś, kto żyje zwykłym, wypełnionym po brzegi zabieganiem, gdzie nie ma specjalnie miejsca na zatrzymanie … więc zostaje nam tylko śnienie … Jednocześnie wiemy  jak ono jest potrzebne … czujemy, że to jest zatrzymanie ratujące życie … więc „okruchy” mogą dawać nadzieję, że dam radę, że mogę zacząć tutaj, dziś, w tym gąszczu codziennych spraw od czegoś małego … znaleźć jakieś momenty zatrzymania … bardzo konkretne okruchy … i chcemy zawsze zaczynać w tym miejscu, gdzie jesteśmy dzisiaj … tutaj mogę zrobić następny krok … ja bardzo wierzę, że ścieżka powstaje z naszych własnych śladów … jak w wierszu Antonio Machado – wędrowcze – nie ma ścieżki … ścieżka rodzi się z twojej wędrówki … tworzą ją ślady twoich stóp …

“Traveler, your footprints

are the only road, nothing else

Traveler, there is no road

you make your own path as you walk.”

OKruchy, którymi chcę się z Wami tutaj dzielić, to moje, odkryte w spotkaniach z „człowiekiem, ptakiem i kamieniem”, wydeptane moimi stopami – ścieżki – sposoby zauważania tego co jest i co chce się urodzić … to ślady moich własnych poszukiwań i „wątpewności”* Zaproszenie to nie jest jednak zachętą do podążania po tych śladach, ale do Twoich własnych poszukiwań, do pytania i wyrażania siebie … wsłuchania się w to, co jest ukryte, niewypowiedziane … odkrywania tego, o czym nie mówimy … nawet sobie samym …  w najbardziej widoczny sposób będą temu służyły części naszych spotkań otwierające przestrzeń dialogu … i chcę was zaprosić byśmy starali się razem szczególnie o to, by każde z nas czuło się tutaj jak u siebie nie ze względu na jakieś konkretne łączące nas przekonania lub respektowanie wspólnych wartości, ale właśnie poprzez swoje poszukiwania, pytania i wątpliwości. Dzielenie się nimi nie jest łatwe … więc chcemy przyjmować siebie nawzajem z nieoceniającą ciekawością i być wzajemnie po ludzku mili. Nie chcemy sobie opisać czy wyjaśnić świata … ale z nim być … w nieśmiałych próbach zostawania z tym, co czuje się może zawstydzone albo przestraszone, kiedy napotyka coś, co wymyka się granicom jego własnego rozumienia.

Sercem naszych spotkań będzie praktyka Focusingu – Focusing uskrzydla … otwiera zamknięte drzwi … przynosi nowe sposoby na bycie i z tym, co radosne i z tym co trudne … sercem tej praktyki jest pauza, zatrzymanie i wsłuchanie się w siebie … w swoje ciało … to sposób bycia, w którym łączyny się z naszym większym, wcielonym „ja” – głębokimi, ukrytymi wymiarami siebie, z głębi których żyjemy, ale zwykle nie jesteśmy ich świadomi i nie zwracamy na nie uwagi. Będziemy uczyć się słuchać sercem … siebie samych … i innych … i znajdować przestrzeń spotkania z tym, co w nas chce żyć pełniej i rozwijać się z radością i i większą swobodą … doświadczać i uczyć się właśnie przez doświadczenie – jak to nas może otwierać i przynosić zmiany … zanurzymy się w kreatywnym wyrażaniu tego co spotkamy … w zaciekawieniu i otwartości … w tym przedziwnym połączeniu poczucia powracania do domu i rozwoju jednocześnie … takie podejście sprawia, że jest bezpiecznie … i że nie zapominamy.

Słuchając głosu serca, pozwolimy  mówić  swoim dłoniom … wyrażać to, co w zwykłym opisie wydaje się statycznym kształtem, a poprzez otwarcie na niewerbalne środki wyrazu – staje się dynamiczną strukturą … W sercu dotykamy istoty siebie, za którą zawsze tęskniliśmy … która ma moc prowadzić nas przez trudne pytania w życiu … na skrzyżowaniach życiowych dróg … prawdy, którą chcemy wyrazić … i często trudno nam odważyć się na nowe sposoby … poszukać metafory … obrazu … dźwięku … ruchu w sobie … nie mówiąc już o rysowaniu, które często odstrasza was od udziału w moich warsztatach 🙂 Trudno jest nam zaufać, że nie musimy umieć, że coś się wyłoni gdy cierpliwie poczekamy … TO co się pojawia zaskakuje nas swoją świeżością i kreatywnością … chcemy się tym dzielić !

„… To było ze mną od dziecka. Nadal tu jest. Tęsknię za czymś, za tym, żeby czuć się … w pewien sposób … nie jestem do końca pewien, co to jest … nie umiem znaleźć na to słów, ale zawsze kojarzyło mi się to z miłością, ponieważ jestem blisko tego uczucia, kiedy śnię o miłości. Ale nie jestem do końca pewien, czy to miłość, czy nie … Tak czy inaczej, czuję wtedy spokój, jakbym w końcu znalazł dom. Pamiętam, że myślałem o tym gównie, kiedy byłem małym dzieckiem, wtedy byłem o wiele bliżej tego. Teraz wydaje się to odległym marzeniem, które jednak jakoś pewnego dnia mogę złapać … Zasadniczo czuję tęsknotę za czymś, czego nie potrafię do końca ubrać w słowa. Moje życie wydaje się niekompletne bez tego nieznanego obiektu mojego pragnienia … Co to może być? … Jak się do tego zbliżyć? … Jak to zrobić? Czy to tylko marzenie, którego nigdy nie osiągnę?”    – anonimowy wpis na blogu

 Warto zapytać – co  ma dla mnie tą magiczną moc uświadamiania mi tego, że wszystko czego szukam – już mam … że od zawsze jesteśmy wypełnieni ciągłym pulsowaniem … rytmem, który jak fale, jak oddech, jak bicie serca po prostu jest … łączy … odnawia … stwarza … staje się … nie jest czymś stałym … po prostu jest zmianą … nieustannym stawaniem się … Może to właśnie morze potrafi dotknąć tego czułego miejsca w nas … przypomnieć o tej tęsknocie … sprawić, że nie zapominamy … ze nie ustajemy w poszukiwaniach sensu … poszukiwaniu tego co jest moje tutaj i co ja mam do zrobienia … do czego woła mnie świat.

Zapraszam Cię do Gdyni, nad morze … do odkrywania ogrodu uważności … do miejsca … przestrzeni, w którym twój fizyczny oddech „odetchnie” i poczuje, być może, jak łączy się z większym oddechem wszechświata i kochającej Obecności, niezależnie od tego jakie Jej imię nosisz w swoim sercu … do odkrywania ścieżki ku temu, za czym głęboko tęsknisz … do czego coś cię woła … i do poznawania swojej tęsknoty za tym … warsztaty w Gdyni nad morzem … zajrzyj do zakładki spotkania – może już jest jakiś nowy termin.

Zaczniemy od spotkania siebie w uważnym ruchu … krótką sesją pracy z ciałem opartą na rewolucyjnym pomyśle pogłębiania świadomości  poprzez ruch – metody Feldenkraisa** … w bezpiecznym i osadzającym nas w ciele i oddechu poruszaniu … będziesz do tego potrzebować wygodnego ubrania, by rozgościć się na drewnianej podłodze, na kocu i dużo ciekawości do odkrywania siebie w czymś być może jeszcze całkiem Ci nieznanym.

Ważną częścią każdego spotkania będzie próba znalezienia miejsca na ciszę … zaufaniu dłuższej chwili ciszy w sobie – gdzie spotkają się wszystkie inne momenty twojego zatrzymania – w uważnym ruchu, w słuchaniu swojego cielesnego ja, w słuchaniu tak, by zrozumieć innych … to spotkanie z ciszą ciała … z cichą otwartością i uważnością umysłu, która nie jest chęcią pozbycia się myśli, ale otwieraniem się na życie … z postawą, z zauważaniem temperatury, atmosfery swojego wewnętrznego życia – czy jest pełna troski i ciepła? czy może jest tam pełno oceniania? … z pytaniem czy mogę być delikatnie i czule z tymi swoimi przyzwyczajeniami do osądzania i z tym co osądzam.

Otworzymy się też na spotkania w rozmowie … w  żywej rozmowie, która kultywuje tą nieoceniającą postawę ciekawości i otwartości, nie chcąc zgubić delikatnej nici medytacyjnej uwagi, prosząc nas o głęboką intencję budowania więzi, a nie tworzenie podziałów … tak by wszystkie nasze „wątpewności” znalazły bezpieczną przystań, gdzie będzie można im się przyglądać bez strachu … ryzykując też, że to co usłyszymy może nas odmienić.

*wątpewności – to moje ulubione słowo zapożyczone z wiersza Jacka Burko  o tym tytule.